6 kameralnych horrorów, które warto zobaczyć w Halloween

Z horrorami sprawa nie jest taka prosta. To chyba najbardziej kłopotliwy gatunek do rekomendowania. W przypadku horrorów wyjątkowo łatwo rozminąć się z gustami odbiorców. Straszenie bywa trudniejsze niż rozśmieszanie. W horrorze liczy się umiejętność budowania atmosfery, wiarygodność w przedstawianiu nawet najbardziej niewiarygodnych rzeczy, pomysł i dobry scenariusz, który aż do samego finału trzyma nas w napięciu. W horrorze łatwo przeszarżować – mimo udanego początku, zepsuć wszystko nietrafnymi rozwiązaniami, zbytnią nachalnością i dosłownością. Dobry horror ma bowiem też drugą warstwę, o czym często się zapomina – metaforyczną. Jest projekcją naszych własnych lęków, często zakorzenionych głęboko w głowie. Oto kilka interesujących horrorów, które powstały w przeciągu ostatnich dwóch lat. Lista idealna na Halloween!
Coś za mną chodzi Do „Coś za mną chodzi” powinno dołączać się instrukcję. Przed seansem najlepiej bowiem obejrzeć stos filmów z lat 80-tych, zarówno horrorów (na czele z dokonaniami Johna Carpentera i nieśmiertelnym „Halloween” oraz innymi slasherami) jak i filmów młodzieżowych z tamtych lat. Dopiero wówczas odbiór filmu Davida Roberta Mitchella, stworzonego jednocześnie jako hołd do ówczesnej stylistyki, odświeżenie jej, ale również jako osobny, własny, indywidualny i bardzo starannie skonstruowany film – będzie pełny. „Coś za mną chodzi” ma niebanalny pomysł i bardzo fajną atmosferę. Daje też do myślenia, radykalnie odgradzając się od filmów, w których  zakrwawione trupy padają jak muchy.
Babadook „Babadook” jest jednym z tych horrorów-szczęśliwców, na który zwróciła uwagę krytyka lecz go nie zrugała, a wręcz przeciwnie – wychwaliła go pod niebiosa. To jeden z tych powodów, dla których warto po niego sięgnąć. Co może się w nim podobać? Przede wszystkim atmosfera, która wywołuje autentyczny strach. To przecież strachu nieraz oczekujemy od horrorów najbardziej, tymczasem otrzymujemy nudę, bo wszystko już nam się opatrzyło. „Babadook”, opowiadając historię samotnej matki, która zmaga się z nieprzewidywalnym zachowaniem syna twierdzącym, że w domu jest potwór, zaskakuje subtelnością i pomysłowością. To mądry horror.
Honeymoon Z kolei jednym z powodów, dla których warto sięgnąć po ten horror jest oczywiście aktorka, która gra tu główną rolę – Rose Leslie, która niegdyś pobudzała naszą wyobraźnię, grając nieokiełznaną dzikuskę w „Grze o tron”. Film opowiada historię nowożeńców, którzy postanawiają spędzić miesiąc miodowy w starym domku nad jeziorem. Tutaj dochodzi do nieprzewidzianych zdarzeń, a po jakimś czasie mężczyzna znajduje swoją żonę nagą i zdezorientowaną w środku lasu. Kobieta nie potrafi wytłumaczyć, jak i dlaczego się tam znalazła. Potem jej zachowanie zaczyna się zmieniać. To delikatny, subtelny horror, a więc taki, jakich mało. 
Maggie Istnieją co najmniej dwa powody, dla których warto skusić się na seans „Maggie”. Pierwszy to Arnold Schwarzenegger w nietypowej roli zatroskanego ojca-farmera. Drugi to oryginalne podejście do historii o zombie – epidemia „zombizmu” zostaje tu przedstawiona na kształt prawdziwej choroby, która rozwija się wolno, ale kończy zawsze tak samo. Ugryzienie przez zombie kończy się więc nie tylko ekspresową zamianą w żywego trupa, ale staje się rozgrywającym się w czasie dramatem osoby ugryzionej i jej rodziny, która musi się pogodzić z nieuchronnym.
We Are Still Here „We Are Still Here” to horror, który podchodzi do swojej historii w bardzo oldschoolowy sposób. Rzecz dzieje się po tragicznej śmierci nastoletniego syna pewnej pary, która przeprowadza się na odludzie, chcąc rozpocząć wszystko od nowa. Okazuje się jednak, że w ich domu coś żyje. Czy to duch syna czy może ktoś zupełnie inny? Rozwiązań standardowych tu co niemiara, na czele z motywem piwnicy, w której skrywa się tajemnicza siła.. Sam w sobie horror buduje jednak napięcie w bardzo umiejętny sposób i potrafi przestraszyć.
Co robimy w ukryciu Na koniec nie horror, ale komedia. IDEALNA na halloweenową posiadówę ze znajomymi. Śmieszna dla każdego, kto upodobał sobie w kinie nadzwyczajne zjawiska, straszne postacie i gotycki klimat.
„Co robimy w ukryciu” to opowieść o wampirach stylizowana na dokument z ich życia. Ciężko żyć w normalnym społeczeństwie, gdy się ma paręset lat i żywi się krwią. Ale jest to możliwe. Chcecie zobaczyć jak?