Banks - mroczna melancholia ze słonecznej Kalifornii

Banks to jedna z tych wokalistek, o których zwykło się mówić: „najbardziej obiecujący”, „najlepiej zapowiadający się”, „zdolna, by zamieszać na rynku”. To także kolejna dziewczyna, która stara się wbić na rynek muzyki rozrywkowej w dość sentymentalny sposób – skromniej, bez fajerwerków, bez ruszania tyłkiem i odsłaniania kolejnych części ciała. Jej debiutancką płytę zapowiadały wszystkie media. Padały hasła: „objawienie”, „nadzieja” i wreszcie „dobra muzyka”. I oto nadszedł ten gorąco oczekiwany dzień – najnowsza płyta 26-letniej wokalistki od dwóch dni dostępna jest w sprzedaży. Jak się ma „Goddess” do wcześniejszych oczekiwań? I czy warto zwrócić uwagę na tę kolejną, śpiewającą dziewczynę? Banks (nie mylić z Azealią Banks, która wciąż nie potrafi wydać płyty, choć dużo niej gada) ma chyba wszystkie te elementy, których poszukujemy u artystki: talent, dużą wrażliwość, dryg do tworzenia chwytliwych, zapamiętywalnych kompozycji, zachrypnięty, zmysłowy głos. Jest też intrygująco ładna. Prezentuje nurt wokalistek (o ile można oczywiście o takim mówić) bardziej wyważony.
Fotografie, na których się prezentuje, przedstawiają nieco mroczną, melancholijną dziewczynę, często ukazywana jest ona w czerni i bieli. Niczym nie przypomina blond-laleczek królujących od lat na popowej scenie. Moglibyśmy powiedzieć, że jak na amerykańską wokalistkę to rzecz niesłychana, choć już powoli stwierdzenie to się dezaktualizuje – w ostatnich sezonach obserwujemy przecież nieśmiały powrót do normalności. Ogromną popularność zdobywają takie gwiazdy, jak: Lykke Li, Lorde czy Haim. Pierwszy raz o Banks usłyszeliśmy w 2013 roku, kiedy ta skromna wokalistka z Los Angeles trafiła do reklamy Victoria’s Secret. Oczywiście nie ona sama, ale jej głos, a konkretnie piosenka pt. „Waiting Game”. Jeszcze w tym samym roku wyruszyła w międzynarodową trasę z The Weekndem i otrzymała prestiżową nominację do nagrody BBC Sound of... 2014 oraz MTV Brand New Nominee. Ponoć pierwsze kompozycje nagrywała już jako 15-latka. Muzyka od dziecka pomagała jej w trudnych chwilach, okazała się zbawieniem choćby podczas rozwodu rodziców. Nie tylko przedstawiciele BBC uznali Banks za „wielką nadzieję” muzyki. Artystka pojawiała się na czele podobnych zestawień jeszcze w takich serwisach, jak: iTunes (New Artists for 2014) i Spotify (Artists Under the Spotify Spotlight for 2014), stacji telewizyjnej Fuse oraz na łamach popularnych czasopism: „The Boston Globe” i „The Huffington Post”. Jak ta drobna dziewczyna wywiązała się z tych gigantycznych oczekiwań?
Na płycie „Goddess” znalazło się 18 kompozycji, w tym te świetnie przyjęte: "Warm Water" i "Brain". Większość recenzji oscyluje między siedmioma a ośmioma oczkami w dziesięciopunktowej skali – czyli jest dobrze, ale… mogło być lepiej. To, co zarzucono Banks, jest jednocześnie tym, za co zwykło się ją chwalić – sentymentalizm. Jednak w jednym zestawie na jednym krążku potężna dawka smętów może okazać się zbyt potężna. Mimo to bijąca z kawałków Banks melancholia, jest sympatycznie zaskakująca, jeśli przypomnimy, że Banks urodziła się i wychowała w słonecznej Kalifornii. Wśród swoich inspiracji wokalistka nie wymienia słynnych diw muzyki popularnej, a takie postacie, jak: Fionę Apple, Tracy Chapman czy Lauryn Hill. Krytycy zaczęli określać jej muzykę „mrocznym R’n’B” i to chyba jedno z trafniejszych określeń. Po swoim debiucie wokalistka wyłania się jako artystka znakomita, ale nie idealna. Co ważne – podążająca za własnym stylem, który wynalazła u samego początku kariery. Bez wątpienia to postać, na którą warto zwrócić uwagę. Natomiast jej płytę dobrze jest mieć pod ręką zawsze wtedy, gdy przychodzi do nas piękna dziewczyna na romantyczną kolację. Może poskutkuje wspólnym śniadaniem?