Bruce Springsteen - dobrze jest posłuchać "Bossa"

W roku 2012 na rynku pojawiło się dużo interesujących płyt, wśród nich królowali debiutanci z Frankiem Oceanem i Jessie Ware na czele. Znalazło się jednak też miejsce dla dinozaurów. Niedawno na sklepowych półkach pojawił się całkiem świeży krążek Boba Dylana pt. „Tempest” czy „Wrecking Ball” Bruce’a Springsteena. Arcyamerykański Bruce być może nie jest w Polsce najbardziej popularny. Przegrywa ze współczesną, wszędobylską muzyką pop. Niesłusznie jednak, bo wciąż jest smakowitym muzycznym kąskiem, a jego muzyka kawałkiem sprawnego rocka. Swoją najnowszą płytą udowodnił, że wciąż rozumie reguły, które rządzą dobrą muzyką. Któż nie zna choćby jednej piosenki z dorobku Bruce’a Springsteena? Każdy kojarzy przecież melancholijne „Streets of Philadelphia”, nie ma na świecie użytkownika radia, który nie słyszałby „Born in the U.S.A.”. Springsteen funkcjonuje na rynku muzycznym już spory kawał czasu. Urodził się w 1949 roku, ale wciąż jest żwawy i muzycznie aktywny.
Pierwszą płytę wydał w 1973 roku, jednak uznanie zyskał dwa lata później za sprawą krążka „Born to Run”. Dzisiaj płyta ta uważana jest za jedną z najważniejszych w historii rocka, a tym samym jedną z najbardziej przepełnionych „amerykańskością”. To tutaj właśnie Springsteen udowodnił (a potem wciąż to potwierdzał), jak wielki talent posiada nie tylko do tworzenia chwytliwych melodii, ale jak dobrym jest również tekściarzem. Springsteen potrafi opowiadać historie. Przeważnie dotyczą one życia przeciętnego Amerykanina – to opowieści dla mas, wynoszące trud i znój codzienności, ciężkiej i fizycznej pracy do miana bohaterstwa. Niejednokrotnie w swojej karierze Springsteen był nazywany twórcom „wiejskim”, parweniuszem rocka, którego proste korzenie widać w każdym ruchu, geście i oczywiście twórczości.
Z drugiej jednak strony wciąż nazywa się go „Bossem”, a krytycy zgodnie powtarzają, że mimo patosu, który pojawia się w jego utworach, równocześnie tkwi w nich szczerość, prawda i autentyzm. Muzyk z gitarą, z proletariacką twarzą, żelaznymi mięśniami, koszulą w kratę i całą masą energii, który wypowiada się w interesie tłumu, musiał zostać pokochany przez Amerykanów. Paradoksalnie największy sukces Springsteen nie osiągnął swoją najlepszą płytą (choć przyznać należy, że jest to dość popularne zjawisko wśród twórców jakiegokolwiek rodzaju sztuki). Spektakularne „Born in the U.S.A.” rozeszło się w gigantycznym nakładzie, a tytułową piosenkę zapożyczył na potrzebę własnej kampanii Ronald Reagan.
Co prawda był to krok chybiony, gdyż prezydent USA nie przysłuchał się dokładnie tekstowi, którego narratorem jest odtrącony przez społeczeństwo weteran wojny wietnamskiej, niestety zaszkodziło wizerunkowi Bossa. Wiele bardziej warto docenić mniej przebojowe płyty Springsteena, bardzo liryczne, nastrojowe, głębokie. To one niejednokrotnie służyły innym twórcom jako inspiracja. Sean Penn na podstawie jednego z kawałków nakręcił swój debiutancki film, Nick Hornby książkę. Muzyka Bruce’a Springsteena niesie w sobie całe pokłady pozytywnego przekazu. Muzyk mimo że przez cały okres swojej twórczości oskarżany o „kiczowatość”, w wieku dojrzałym stał się przeciwstawieniem kiczu. Potrafi robić muzykę świetną, wyważoną i daleki jest od zdziwaczeń oraz odchyłów. To dobra muzyka do autentycznego słuchania i przeżywania. Boss wie, co robi.