Mister D. - dresiarski przekaz muzyczny z intelektualnych sfer

Dorota Masłowska to jedna z najbardziej rozpoznawalnych polskich młodych pisarek. Jej twórczość od zawsze wyzwalała wśród fanów literatury ostrą dyskusję: czy to pisanie wartościowe czy może bełkot nie do zniesienia? Dorota swoją pierwszą powieść wydała jako 18-latka, a jej forma okazała się terapią wstrząsową dla całego świata polskiej literatury. Nikt do tej pory nie zaproponował czegoś takiego! "Wojna polsko-ruska pod flagą biało-czerwoną", czyli pierwsza powieść dresiarska, której bohaterem jest tępawy osiłek o ksywie Silny, została zbudowana w dużej mierze na poskładanym z ulicy, wymyślonym przez Masłowską języku, z drugiej strony na prześmiewczym, wręcz kpiarskim i niebanalnym poczuciu humoru. Na tym samym został stworzony również sceniczny wizerunek Masłowskiej, która od trzech miesięcy próbuje swoich sił na rynku muzycznym. Masę zamieszania wywołam teledysk pt. „Chleb” wypuszczony przez naszą trzydziestoletnią, wzorcową pisarkę, która na scenie zaczęła występować pod pseudonimem Mister D. Nagle Masłowska skupiła na sobie masową uwagę, która znacznie przerosła popularność niesioną przez literaturę. Klip, w którym w roli dresiary wystąpiła sama Anji Rubik, z miejsca dobił do miliona wyświetleń na YouTube, a komentowany był również za granicą. Stylistyka, w której objawiła się laureatka nagrody Nike to kicz do potęgi i dość osobliwa gra z odbiorcą. Masłowska w formie parodii kpi sobie z blokowisk środowisk, mniej lotnej i mniej bystrej Polski. Używa przy tym przejaskrawionego języka znanego z ławek pod klatkami i tabloidów. Muzyczny happening Masłowskiej, którego kwintesencją jest oczywiście płyta pt. „Społeczeństwo jest niemiłe”, można traktować w dwojaki sposób. Z jednej strony to parodystyczny, ku uciesze gawiedzi dyskurs wbijający się w trend popularności choćby takiego Figo Fagot, z drugiej natomiast to wcale nieplebejski przekaz, który opiera się (mimo że na pierwszy rzut oka to trudno dostrzec) na zasadach intelektualnej gry z rozumnym widzem.
Dlatego przysparza wiele problemów w odbiorze. Konsternuje zarówno powierzchownych, pragnących hecy odbiorców, jak i odbiorców zaangażowanych, „młodych i wykształconych z intelektualnymi aspiracjami”, którzy od lat są przecież głównymi odbiorcami twórczości Masłowskiej. Tym, czego nie można odmówić polskiej pisarce i świeżej piosenkarce w jednym, jest tak zwany „słuch absolutny”. Teksty Masłowskiej nie odzwierciedlają stanu faktycznego polskiej mowy „spod żabki”, ale rozkładają go na drobne, korzystając z tych samych schematów i wzorców. Dzięki temu powstaje całkiem nowy język, ale oparty na starych zasadach. Kto odczyta wzór, według którego stworzyła go Masłowska, będzie zapewne świetnie się bawił, słuchając tego, co ma do powiedzenia. Masłowską podziwiać można również za odwagę. Dziewczyna, która od początku swojej kariery istnieje w „wyższych sferach intelektualnych” nie ma zamiaru napinać się na bycie napuszoną mądralą. Śpiewając, sepleniąc przed mikrofonem, żartując sobie muzycznie, dała pstryczka w nos wszystkim, którym brakuje dystansu. Stanęła tym samym po stronie „ludu”, nie wywyższając się, patrząc na otoczenie z przymrużeniem oka. Przebrana w tandetne ciuszki, strojąca słodkie minki, odarła sama siebie ze schematów. Oczywiście nie obeszło się bez krytyki. Jest wielu, którzy twierdzą, że Masłowskiej po prostu poprzewracało się w głowie. Ta jednak prawdopodobnie nic sobie z tego nie robi. Po głowie dostawało się jej już nie raz. Szczególnie gdy odbierała Nagrodę Nike za „Pawia królowej” – wielu uważało, że młoda pisarka nie zasługuje na to wyróżnienie. Mimo to Dorota wciąż trwa jako pełnoetatowa artystka, zarabia na tym niezłe pieniądze i ma się świetnie. Nic do tego nadętym elitom.