Muzyka z naszych koszmarów, czyli jesteśmy w Polsce

Nie trudno pozazdrościć Brytyjczykom muzyki. Oni wiedzą, jak robić dobry pop. Gdy na scenę wychodzi Florence and The Machine możemy być przygotowani na wielkie, melodyjne show, zbudowane na autentycznej pasji do muzyki i ogromnym talencie. Za każdym razem, gdy na rynku pojawiał się nowy singiel Adele, nie mogliśmy wyjść z podziwu, że muzyka popularna może być tak dobra i tak poruszająca. Mniej popularne u nas wokalistki, jak na przykład Kate Nash czy Bat For Lashes nieustannie dają popis wyobraźni i muzycznego wyczucia. Nie wspominając już o świetnym angielskim rocku – przez niego też łatwo można się nabawić muzycznych kompleksów. Szczególnie, gdy się mieszka w Polsce. Polska scena muzyczna niestety woła, a raczej wyje o pomstę do nieba. Głupie teksty, mało wyraziste melodie, hity na jedno kopyto – to u nas standard i smutna codzienność. Nie lamentując przesadnie, trzeba jednak przyznać, że i w naszym własnym bagnie da się odszukać perły. Wystarczy posłuchać takich polskich dziewczyn, jak: Monika Brodka, Mela Koteluk, Ania Rusowicz, dziewczyny z Sistars czy Marię Peszek, by przekonać się, że polska muzyka ma coś do zaproponowania. Mamy w końcu piękną tradycję muzyczną i przeszłość, a wyjadacze sceny wciąż lubią na nią powracać i to nawet z niezłym skutkiem. Mimo to w większości przypadków, słuchając masy polskich nowości i radiowych „hitów”, aż zęby bolą. Wspomnijmy choćby przypadek sprzed kilku tygodni. Natasza Urbańska, która od kilku lat usilnie próbuje podpić nasze gusta, ponownie zaliczyła porażkę. To piękna kobieta, o jednym z najlepszych ciał w polskim show-biznesie, całkowicie jednak pozbawiona talentu i muzycznego wyczucia.
Jej najnowszej muzycznej propozycji, czyli kompletnie niezrozumiałej piosenki pt. „Rolowanie”, nie skumał praktycznie nikt, nawet ci najbardziej tolerancyjni odbiorcy muzyki popularnej w naszym kraju. Za to wylało się na nią morze internetowego hejtu, a raczej zasłużonej krytyki. Wokalistka chciała być oryginalna, nowoczesna, prowokować niczym amerykańska specjalistka prowokacji – Miley Cyrus, a z tych chęci wyszła z tego totalna kaszana. W kategoriach kaszany należy również mówić o nowych dokonaniach Michała Wiśniewskiego. Ten w ostatnich miesiącach powrócił z impetem. Zmienił fryzurę, zrezygnował z żenującej czerwonej barwy, ubrał normalne ciuchy i przyszykował nową płytę pt. „La Revolucion”. Rewolucji nie było, ale za to kupa śmiechu. Single, które zaproponował nam niegdysiejszy wokalista Ich troje, sprzedający się przecież kiedyś w gigantycznych nakładach, większość słuchaczy wprawiła w osłupienie.
Słuchając utworu pt. „Piosenka jak pocałunek” krzywiliśmy się na poziom naiwności i banału, gdy w sieci zadebiutowała piosenka pt. „Filiżanka” wręcz osłupieliśmy, pytając samych siebie, czy to żart czy to zupełnie na serio? Jak można nagrać tak naiwny utwór na poważnie i pokazać go ludziom, licząc na sukces? Wśród bezpłciowych polskich wokalistek można wręcz przebierać. Bardzo światowa próbuje być Patrycja Kazadi, która swoimi najnowszymi muzycznymi dokonaniami oraz płytą pt. „Trip” potwierdza starą jak świat tezę, że mocny i ładny głos nie wystarczy, by nagrywać dobrą muzykę. Wspomnijmy o Honoracie „Honey” Skarbek, by kolejny raz mocno się zdziwić, pytając wymownie i z angielska: „WTF”?
Nie będzie przesadą, gdy w tym momencie wymienimy również Sylwię Grzeszczak, królową polskiego radia, która regularnie częstuje nas coraz głupszymi tekstami i melodiami zupełnie przezroczystymi, zapamiętywanymi tylko ze względu na ogromną ilość powtórzeń w stacjach radiowych. Wciąż nie do odgadnięcia pozostaje fenomen Patrycji Markowskiej, rockowej diwy, która działa na polskim muzycznym niczym maszynka do tworzenia piosenek bez wyrazu z płaskim tekstem. Polska muzyka ma również swoje Avril Lavigne. Są ich co najmniej dwie. Ewa Farna, dziewczyna o potężnym głosie i nietuzinkowej urodzie, zaczynała zaczepnie, na młodzieżową sympatyczną nutę. Wchodząc w kobiecość, zgubiła gdzieś zadziorny sznyt, częstując nas coraz nudniejszym materiałem bez wyrazu.
Z kolei Ewelina Lisowska, cudowne dziecko talent show, niby robi wielką karierę, kasa się zgadza, młodzież kupuje, ale tak obiektywnie – czy z ręką na sercu moglibyśmy stwierdzić, że jej piosenki są rewelacyjne? Mają styl, własny charakter, moc? Czy to może kolejna podróbka amerykańskiego stylu, wydmuszka, produkt bez charakteru? W tym samym szeregu muzycznej żenady moglibyśmy postawić kilku muzyków z piękną przeszłością. Perfect, który uporczywie nie chce ze sceny zejść, wciąż dokłada do swojego dorobku kolejne cegiełki, tak płaskie i puste w środku, że aż żołądek się skręca z żalu i rozczarowania. A arcyfestiwalowy Kombii? Na Boga, czy to kiedyś się skończy? Logika podsuwa raczej dołującą diagnozę. Wystarczy włączyć radio, by ją potwierdzić.