Rooney Mara - objawienie Finchera

Zanim Rooney Mara pojawiła się w „Dziewczynie z tatuażem” Davida Finchera, zagrała u niego malutką rolę w głośnym „Social Network”. Pojawiła się na samym początku filmu, gdzie po energicznej wymianie długich zdań ze swoim facetem - Markiem Zuckerbergiem (w tej roli Jesse Eisemberg) - zrywa z nim, a to inspiruje go do założenia Facebooka. W kolejnym filmie tegoż reżysera nie była już zwykłą dziewczyną z akademika, taką co się po prostu umawia i uczy. Całkowicie odmieniona, charyzmatyczna, idealnie pasująca do roli Lisbeth Salander, bohaterki Stiega Larssona, zrobiła furorę – David Craig, odtwórca głównej roli w „Millenium” stwierdził, że zupełnie go przyćmiła.
Rooney Mara pochodzi z bogatej rodziny za sprawą dziadków związanej mocno z futbolem amerykańskim z najwyżej półki. Jej siostra Kate pierwsza wzięła się za aktorstwo i występowała w musicalach na Broadwayu. Rooney za to studiowała na Uniwersytecie Nowojorskim między innymi psychologię, by wkrótce stać się królową kina niezależnego. Do Hollywood popchnął ją remake „Koszmaru z ulicy Wiązów” z 1984 roku. I z tego miejsca momentalnie zaliczyła skok na głęboka wodę. Obecnie krytycy wiążą z nią duże nadzieje. Mara jest dobra, a dla roli potrafi zrobić naprawdę wiele. Tak tez było w przypadku występu w „Dziewczynie z tatuażem”. Aktorka, by wystąpić w filmie, przeszła prawdziwą metamorfozę. Wybielono jej brwi, zrobiono tatuaż w kształcie smoka, przekuto jej uszy (każde czterokrotnie), sutka, brew, nos i wargę. Fincher wymagał od niej również całej masy umiejętności. Pobierała więc lekcje obsługi komputera, kick-boxingu, szwedzkiego, jazdy na motorze (czego bała się najbardziej). Musiała również nauczyć się palić (podobno przy scenie z papierosem u Finchera wypala się ich nawet 30 z powodu ogromnej ilości dubli) i chodzić nago. Na te zmiany i wyrzeczenia nie marudziła, nie kręciła nosem. W castingu pokonała takie aktorki, jak: Natalie Portman, Emily Browning, Scarlett Johansson czy Carey Mulligan. Sama do swojego sukcesu podeszła z rezerwą: „zostałam wybrana, bo byłam zupełnie nieznana”. Początkowo chciano do tej roli zaangażować Noomi Rapace, która dwa (?) lata wcześniej wcieliła się już w intrygującą i niebezpieczną Lisbeth. Wypadła świetnie w szwedzkiej ekranizacji „Millenium”. Aktorka jednak z miejsca odmówiła. Tłumaczyła swój wybór tym, że przez trzy lata poświęciła, by przekonująco wypaść jako Salander. Nie potrafiłaby przez to przejść jeszcze raz.
Przypuszczać możemy, że u Finchera byłoby jeszcze bardziej wykanczająco. Wszak reżyser słynie z wielkiej ilości dubli, a ponoć najtrudniejsze u niego do nakręcenia są sceny zupełnie zwyczajne np. wychodzenie z samochodu. Nie zaś sceny przemocy i gwałtu. Publika na czele z fanami powieści Larssona oczekiwała od odtwórczyni roli Lisbeth naprawdę wiele. Jej postać była bowiem zupełnie nietuzinkowa. Wybitnie inteligentna, bezpruderyjna, gwałtowna, geniusz komputerowy, który potrafi nienawidzić, nie potrafi za to kochać. Przeżyła traumatyczne dzieciństwo, niesłusznie trafiła do zakładu psychiatrycznego, jej opiekun ją gwałcił, ojciec maltretował z kolei jej matkę – i to tylko część jej wykrzywionego życiorysu. Rola Lisbeth była więc niemałym wyzwaniem dla niezbyt doświadczonej aktorki. Fincher szukał jakiejś „wykolejonej” dziewczyny, takiej, której nie mamy odwagi patrzeć w oczy. Zamiast tego znalazł Marę z dobrego domu, która szczęśliwie, mimo braku traum i życiowych niepowodzeń, sprawdziła się. Zdominowała cały film. Podpisała też kontrakt na kolejne części.