Sofia Coppola - utalentowana, skromna i autentyczna

Z jednej strony fajnie, a z drugiej bardzo trudno jest być córką reżysera legendy. Sofia Coppola miała osiem lat, kiedy tata zabrał ją na rozdanie Oscarów. Szesnaście, gdy poleciała wraz z nim na Kubę i spotkała tam Fidela Castro. Siłą rzeczy pozbawiono ją normalnego dzieciństwa. Wybitnie sławny i bogaty ojciec większość swojego życia spędzał na planie, a poza tym słynął z beztroskiego trybu życia, od hotelu do hotelu, ciągle w biegu i szaleństwie, bez zobowiązań – nawet wobec rodziny, wplątując się w kolejne przelotne romanse. Sofia już odkąd pierwszy raz pojawiła się publicznie, była skazana na opinię córki rozpieszczonej, zbyt bogatej i prawdopodobnie chcącej skorzystać z kariery ojca. Tymczasem ona, spokojna i wyważona, przez długi czas nie potrafiła znaleźć swojego miejsca na ziemi. Miała mnóstwo zainteresowań, chwytała się dosłownie wszystkiego, jednak w niczym nie była wybitna. Zagrała w kilku filmach Francisa – nie spodobała się ani widzom ani krytyce... ani sobie. Pracowała w telewizji, występowała w teledyskach, uczęszczała do szkoły plastycznej, zaprojektowała własną kolekcję ubrań – nic jednak nie dawało jej wystarczającej satysfakcji. Największym rozczarowaniem dla niej samej była jej przygoda z fotografią. Coppola uwielbiała robić zdjęcia. Ogropnie jednak doskwierała jej świadomość, że nigdy nie będzie w tym wybitna, że nie doścignie swoich mistrzów, że zostanie jedynie rzemieślnikiem. Zrezygnowała. Na kręcenie filmów długo nie mogła się zdecydować. Chciała spróbować, jednak ciężar własnego nazwiska skutecznie ją przed tym powstrzymywał. A co będzie, jeśli będę w tym kiepska? Ja – córka Francisa Forda Coppoli? – pytała samą siebie. Zdecydowała się tuż przed trzydziestymi urodzinami. Napisała scenariusz na podstawie książki Jeffreya Eugenidesa o serii samobójstw dokonanych w porządnej rodzinie. Film „Przekleństwa niewinności” osiągnął sukces. Na planie Sofia jest całkiem inna od swojego ojca. W niczym nie przypomina apodyktycznego reżysera – jest wyrozumiała, spokojna, nie krzyczy, stara się nawiązać dobry kontakt z aktorami. Inna od niego jest również w życiu, a sposób w jaki żył jej ojciec odważyła się skrytykować choćby w najnowszej, nagrodzonej Złotym Lwem produkcji „Somewhere. Między miejscami”. Film opowiada o hollywoodzkim gwiazdorze, który nie zna umiaru w korzystaniu z przyjemności, jakie umożliwiają mu pieniądze i światowe życie. W pewnym momencie jednak w jego posiadłości pojawia się jedenastoletnia Cleo – i to spotkanie będzie przyczyną zmian. Coppola przyznaje, że wiele w tym filmie wątków autobiograficznych, a ona po trosze jest właśnie tą małą Cleo.
Coppola świetnie czuje się w filmie kameralnym, cichym, mało spektakularnym. Natomiast jej dorobek lepiej sprawdza się na tle kina europejskiego niż hollywoodzkiego. Sama przyznaje, że nie pasuje do Hollywood. Mimo że zna je od podszewki, mimo że była dziewczyną samego Tarantino, Coppola jest zupełnie inna. Z wielkim amerykańskim kinem wdała się w romans tylko raz, gdy nakręciła „Marię Antoninę”. Film zebrał kiepskie recenzje i nie podobał się też samej Coppoli. Przerósł ją budżet, temat, oczekiwania. Po tej porażce z chęcią wróciła do spokojnego, własnego stylu. Ilościowo dorobek Sofii jest jeszcze skromny. Udało się jednak tej niepozornej pani reżyser zdobyć Oscara. A to za sprawą filmu „Między słowami”, najbardziej znanego w jej dorobku –Coppolę nagrodzono za jego scenariusz. W filmie wystąpiła Scarlett Johansson i Bill Murray. Całość jest zupełnie pozbawiona fajerwerków, fabuła toczyła się tu jak w tytule – między słowami. To właśnie urzekło w Coppoli jej widzów. Czekamy na kolejne filmy.