Sylvester Stallone - od zera do hollywoodzkiego bohatera

Trudno by było znaleźć osobę, która nie kojarzy, kim jest Sylvester Stallone. Rozpoznają go wszyscy – przedstawiciele starszego, średniego i młodego pokolenia. Mimo że szczyt jego kariery przypadł na lata 80., względy publiki udało mu się zaskarbić jeszcze wiele lat później i to wielokrotnie. Czasem niesłusznie utożsamiany z niezbyt myślącym mięśniakiem, ma na swoim koncie wyczyny, które skutecznie powinny go chronić przed krzywdzącą opinią. Nie każdy bowiem zdaje sobie sprawę z tego, że Stallone to nie tylko aktor kina akcji, ale i wrażliwy scenarzysta i człowiek z głową na karku. To jego charakterystyczna aparycja pozwoliła mu zacząć hollywoodzką karierę – co ciekawe, u jej początków, stanowiła niemałą przeszkodę. Stallone urodził się z paraliżem twarzy. Ma nieruchomy lewy policzek, wykrzywiony kącik ust, a przez to problemy z mówieniem. Już od początku trudno było sobie więc wyobrazić, że ktoś z takim schorzeniem jest w stanie zwojować coś więcej na wielkim ekranie. Sly marzył jednak wyłącznie o aktorstwie i z determinacją dążył do spełnienia swoich snów.
Pierwszym krokiem ku temu była praca nad własnym ciałem. Gwiazdor „Rocky’ego” w dzieciństwie był bardzo chudy. Przez swoje schorzenie twarzy – lekceważony też przez kolegów. Zdarzało mu się, że silniejsi potrafili go sprać na kwaśne jabłko. Sly postanowił więc zadbać o tkankę mięśniową i swoją kondycję. Gdy trochę dojrzał, zaczął chodzić na castingi. Na początku przynosiły one marne skutki. Niechętnie go zatrudniano właśnie z powodu charakterystycznego wyglądu. Twierdzono również, że jeśli już, to nadaje się wyłącznie do grania strasznych oprychów albo robienia za tło. I tak Stallone pojawił się jako gość na weselu w „Zakochani i inni” z Diane Keaton, koleś tańczący w klubie w „Klute” z Jane Fondą czy młody człowiek w parku w „Więźniu Drugiej Alei” z Anne Bancroft.
Zagrał też chuligana w metrze w „Bananowym czubku” Woody’ego Allena oraz w usuniętych scenach w „Mandingo”. Większe role trafiły mu się w „Capone” czy „Żegnaj laleczko”, nadal jednak jego kariera trochę kulała. Z braku pieniędzy Stallone chwytał się różnych zajęć. Początkowo próbował swoich sił we fryzjerstwie (jego ojciec był fryzjerem) – szybko jednak się okazało, że nie ma do tego talentu. Potem czyścił klatki w nowojorskim zoo i sprzedawał bilety w kinie. Na castingach słyszał dobitnie, że nie będzie aktorem. Ale może scenarzystą? Stallone był tak zdeterminowany i rozkochany w kinie, że postanowił stworzyć swój własny scenariusz. Plan wpadł mu do głowy po tym, gdy z biedy musiał zastawić biżuterię swojej żony i sprzedać psa. Po obejrzeniu walki Muhammeda Ali z Chuckiem Wepnerem poczuł się zainspirowany – siadł do biurka i zaczął pisać. Wtedy powstał scenariusz o nikomu nieznanym, fikcyjnym bokserze. Opchnąć materiał do jakiejkolwiek wytwórni wcale nie było łatwo.
Sly był jednak niezłomny – w końcu więc postanowiono mu dać szansę. Początkującemu aktorowi bardzo zależało, by wystąpić tu w głównej roli. Producenci nie chceili wyrazić na to zgody. Zaproponowali Stallone'owi 125.000$ za scenariusz bez możliwości wystąpienia w filmie. Ten nie chciał o tym nawet słyszeć. Wtedy podpito stawkę do 325.000$. Sly wciąż był niezadowolony. Uwierzył, że to wyłącznie on sam musi zagrać postać Rocky'ego. Wreszcie udało mu się przeforsować swoją wizję. Film nakręcono bardzo szybko (zaledwie w miesiąc), dysponowano też niewielkim budżetem (1 milion dolarów). Sly nie liczył więc na duży zarobek. Tymczasem udziały w produkcji raz na zawsze wyswobodziły go z trudnej sytuacji finansowej. "Rocky" zarobił bowiem aż 117 milionów dolarów! Prócz sukcesu komercyjnego zgarnął też szereg nagród, w tym Oscary za montaż, najlepszego reżysera i film (nominowany był między innymi za aktorów i scenariusz). I choć kolejne części nie były już tak udane, postać boksera i jego historia przeszły do historii. Podobnie zresztą jako legenda zapisał się w historii twórca tejże postaci – Sylvester Stallone. Za „Rocky’ego” nie zarobił jeszcze bajecznej sumy, bo 35 tysięcy dolarów, jednak jego dalsze działania miały uczynić z niego wielką gwiazdę. Filmy takie, jak „Ucieczka do zwycięstwa”, „Nocny jastrząb”, „Cobra”, a przede wszystkim „Rambo” również okazały się wielkimi, dziś już niemalże kultowymi hitami. I choć za dalszą scenariuszowo-reżyserską działalność Sly zgarniał przede wszystkim Złote Maliny, machina rozpędziła się tak bardzo, że nie zatrzymała się do dziś. Z czasem okazało się nawet, że Stallone jest po prostu niezniszczalny.