"Wiek cudów" - milion dolarów za książkę

Książki są w cenie, skoro za prawa do publikacji tej pozycji chciano zapłacić aż milion dolarów. „Wiek cudów” to bardzo spektakularny debiut Karen Thompson Walker. Aż dziewięć amerykańskich wydawnictw toczył batalię o jej powieść, wygrał wydawca z Wielkiej Brytanii, który do okrągłego miliona zielonych dodał jeszcze pół. To jednak nie wszystko – przed rozpoczęciem sprzedaży już nabyto prawa do ekranizacji. Powieść adaptować będą producenci „Tajemnicy Brokeback Mountain” i „Wszystko za życie”. Do Polski książka trafiła w sierpniu i podobnie jak za granicą zbiera dobre recenzje, a czytelnicy nie szczędzą jej pochwał, „achów” i „ochów”. O co ten cały szum? Karen Thompson Walker to redaktorka w branży wydawniczej. Swoją książkę pisała przez cztery lata, poświęcając jej codziennie godzinę przed wyjściem do pracy. Jej celem nie było jedynie opowiedzenie poruszającej historii – tworząc, bardzo dbała o wiarygodność opowieści, a także o styl – jedno zdanie potrafiła poprawiać setki razy. Kluczem do sukcesu okazał się tu jednak interesujący, niebanalny pomysł. Rzecz dzieje się po trzęsieniu ziemi, które zmieniło losy całej naszej planety. Ta bowiem spowolniła swój ruch, przez co doba wydłużyła się do 48 godzin. Oczywiście nie pozostało to bez wpływu na wszystkich jej mieszkańców – od ludzi po drobne stworzenia. Na przykład ptaki masowo zaczęły spadać z nieba z powodu zwiększenia siły grawitacji. Intrygujące, prawda? Losy ziemi śledzimy oczami 11-latki i jej rodziny, przez co złowieszcza zapowiedź katastrofy nabiera osobistego wymiaru. Dziewczynka więcej słucha niż mówi, jest wnikliwym obserwatorem wszystkich następujących po sobie wypadków. Sytuacja na świecie stawia przed bohaterami wiele ważnych pytań o przyszłość. Fundamentalnym okazuje się tu: dlaczego mamy się kochać, przyjaźnić, być sobie wierni, skoro nie wiadomo czy świat wkrótce się nie skończy? Po co to wszystko, nasze starania, skoro nasze życie jest takie kruche i niepewne? Proza autorki idealnie wpasowała się w swoistą modę na katastrofizm, ale mniej spektakularny, bez fajerwerków. Świat kończy się jak w wierszu Miłosza – bez wojen i kataklizmów, bez bomby atomowej i skażenia ziemi, bez nalotu kosmitów. Przy okazji debiutu „Wieku cudów” warto wspomnieć dwa filmy. „Melancholia” Larsa von Triera, która na ekrany weszła wiosną w zeszłym roku, potraktowała koniec świata w podobnym tonie. Fabuła filmu skupia się na historii jednej z dwóch sióstr, która niedługo ma wyjść za mąż (w tej roli Kirsten Dunst). Wtedy właśnie okazuje się, że do Ziemi zbliża się asteroida, a katastrofa będzie nieuchronna. Nie uświadczymy tu bohaterskiej akcji ratunkowej, a będziemy świadkami wyważonego dramatu z gorzką refleksją w tle.
Inną produkcją podejmującą temat w podobny sposób jest całkiem świeży komediodramat pt. „Przyjaciel do końca świata” z Keirą Knightley oraz Stevem Carrellem. Sytuacja przedstawiona w fabule jest bliźniacza – do Ziemi znowu zbliża się asteroida, ludzie wpadają w panikę, wszystko wydaje się tracić sens. W tym właśnie momencie głównego bohatera opuszcza żona. On zrozpaczony postanawia mimo wszystko działać – razem ze swoją sąsiadką wyrusza w szaloną podróż w poszukiwaniu miłości z licealnych czasów.
A w jaki sposób naprawdę skończy się świat? Na to pytanie nikt nie jest w stanie odpowiedzieć.