Gracz - już w księgarniach. Poznaj 50 twarzy szulera

Dzisiaj na półki sklepowe trafiła najnowsza książka Aleksandra Potiomkina „Gracz”. To powrót powieści łotrzykowskiej w najlepszym wydaniu - historia Jurija Ałtynowa, którego żywiołem jest hazard i mistyfikacja. To także ostra satyra na jelcynowską Rosję lat dziewięćdziesiątych.

„Jest piętnasta trzydzieści pięć, ciepłe lipcowe popołudnie. Za dziesięć minut z peronu miejskiego dworca w Rostowie odjedzie kierujący się ku Moskwie pociąg pospieszny «Cichy Don». Ałtynowa stać wprawdzie na samolot, ale decyduje się na podróż pociągiem, ponieważ... jest człowiekiem skrajnie uzależnionym od blagi i hazardu (...); noc spędzona w towarzystwie z natury skorych do kart
i obstawiania zakładów podróżnych jest okazją nie do pogardzenia. W takich «okolicznościach przyrody» nałogowy gracz czuje się jak lis w kurniku. "
Akcja rozgrywa się w pociągu relacji Rostow-Moskwa. Maszyna pokonuje kolejne kilometry, a Jurij Ałtynow wymyśla nowe intrygi. Manipulacja, konfabulacja i dezinformacja to sens jego życia. Oszustwa doprowadzają go do podobnej ekscytacji jak innych miłosne uniesienia. Nie cofnie się przed niczym - kradnie, kłamie, krętaczy bez cienia wyrzutów sumienia czy odrobiny refleksji. Każda kolejna blaga prowadzi do następnej, jeszcze szerzej zakrojonej i angażującej coraz więcej osób. W końcu wpada w spiralę bez wyjścia, kłamstwa wymykają się spod kontroli, a Jurij zadziera nawet z mafią. Kim jest? Zwykłym szulerem z fantazją? Niespełnionym reżyserem teatralnym? Krętaczem, który jak powietrza potrzebuje coraz to nowych podniet?

Aleksander Potiomkin już dzięki swej poprzedniej powieści „Biurko” był porównywany przez krytyków do Gogola. W „Graczu” znów obnaża absurdy rosyjskiej rzeczywistości. W pociągu do Moskwy jak w soczewce skupia się całe rosyjskie społeczeństwo z jego zakłamaniem, zachłannością, pędem do władzy i pieniędzy.

Rosyjskie media o książce:
Otworzyłam książkę i jednym tchem przeczytałam do samego końca. Nic podobnego mi się nigdy wcześniej nie zdarzyło!

Ładunkiem energetycznym swych powieści Potiomkin przypomina mi van Gogha, gęsto i hojnie nakładającego na płótno zmieszaną farbę.