Penthouse Comix - erotyczne czasopisma w rysunkowym wydaniu

Penthouse to jedno z najbardziej znanych amerykańskich czasopism erotycznych. Wydawane od 1965 roku osiągnęło ogromny sukces, rywalizując z wiele grzeczniejszym gigantem – Playboyem. Bob Guccione, założyciel magazynu, oprócz pięknych kobiet lubił również komiksy. Dlatego też, kiedy w drzwiach jego wydawnictwa pojawił się scenarzysta komiksowy George Caragonne wraz ze swoim wspólnikiem Markiem McClellanem, wydawca przyjął ich z otwartymi ramionami. Komiksiarze mieli bowiem banalny ale równocześnie genialny pomysł – chcieli stworzyć komiksową wersję Penthousa. Nowa linia czasopisma obejmowała kilka tytułów: „Penthouse Comix”, „Omni comix” oraz „Penthouse Men’s Adventure Comics”. Ambicją twórców tego wydawnictwa było stworzenie najlepszego erotycznego, cyklicznie ukazującego się komiksu na rynku. Domeną rysunkowego Penthousa były parodie „dla dorosłych” komiksów o superbohaterach. Za pomocą kuszącego, imponująco wysokiego honorarium Bob Guccione zaciągnął do swojego projektu same komiksowe sławy. Znaleźli się wśród nich: Frank Frazetta (autor okładek do „Conana”), Luis Royo (znany polskim odbiorcom jako autor grafik w klimacie fantasy), Adam Hughes („Wonderwoman”, „X-men”) czy Garry Leach („Judge Dredd”, „Hitman”). George był bardzo zdolny i zdeterminowany. Był też młody i nieodpowiedzialny. Gdy Penthouse Comix zaczął przynosić niemałe zyski, jego pomysłodawca zaczął szaleć – rozpił się, uzależnił się od narkotyków, bawił się do upadłego. Dodatkowo był rozrzutny – kupował drogie gadżety, broń, aż nawet wysoka wypłata przestała mu wystarczać. Zaczął wiec korzystać z budżetu magazynu, za co zawieszono go w obowiązkach. Historia 30-letniego wizjonera komiksu zakończyła się tragedią. Komiksiarz wjechał na 45 piętro najwyższego hotelu na Times Squere, założył słuchawki na uszy, włączył kasetę z tematem z James Bonda i skończył. Ci, co go pamiętają, do dzisiaj wypowiadają się o nim ciepło i z szacunkiem – był pasjonatem, pełnym zarażającej energii entuzjastą. Dowodem na gigantyczne znaczenie jego zapału był fakt, że wkrótce po jego śmierci umarł również jego pomysł. Mimo że wcześniej przynosił ogromne zyski. Na rynek wyszły zaledwie 32 numery, choć powstawały też wersje europejskie. Edycja hiszpańska przekroczyła już 100 numerów.
Naśladowców „Penthousa” było wielu. Wśród nich znalazł się na przykład „Hustler Comix” , a także „French Kiss Comix”, „Sizzle”, Forbidden Zone”, „Vampirella”. Niestety o polski odpowiednik trudno. A szkoda, bo polski czytelnik komiksów (i nie tylko) coraz częściej zaczyna sięgać i orientować się w zagranicznych wydawnictwach tego typu.