Bettie Page i inni, czyli kilka słów o rysunkowym fetyszu

Irving Klaw swoją dochodową działalność rozpoczął od prowadzenia księgarni i stoiska z fotografiami. Był początek lat pięćdziesiątych – w czasopismach z nagimi paniami nie można było zobaczyć jeszcze zbyt wiele. Klaw szybko zaobserwował, że materiały o fetyszystycznym charakterze cieszą się niezwykłą popularnością. W wyniku tej mody założył własne atelier fotograficzne. To tutaj uwieczniał na fotografiach skrępowane ślicznotki. I wtedy poznał początkującą modelkę Bettie Page. Do tej pory jej zdjęcia można było oglądać w niezbyt wyrafinowanych czasopismach. Już wkrótce jednak miała stać się ikoną nie tylko fetyszystycznej fotografii, ale i komiksu. Klawe często fotografował Page. Spływały do niego liczne prośby dotyczące aranżacji zdjęć, spełniał je, tym samym spełniając fantazje swoich klientów. Ci lubili pończochy, wysokie obcasy, sceny w stylu bondage i wiktoriański image. Do połowy lat 50. roczne dochody Irvinga Klawa wynosiły podobno 1,5 miliona dolarów. Fotograf zainwestował również w serię własnych, erotycznych komiksów. Bettie była jedną z bohaterek – rysowana kreską Dave’a Stevensa, Oliwii de Berardinis i licznych kontynuatorów zyskiwała coraz większą sławę. Oczywiście, jak to w życiu bywa, znaleźli się radykalni przeciwnicy wynaturzonej erotyki. Klaw, pozwany do sądu przez senatora stanu Tennessee, licząc na mniejszą karę, spalił tysiące swoich zdjęć bondage. Bettie natomiast, zmęczona trwająca lata nagonką ze strony władz, zrezygnowała z kariery modelki. Ostra reakcja cenzury na działalność imperium Klawa była nie do końca uzasadniona, gdyż fotograf nie dopuszczał, by na większości jego fotografii pojawiały się choćby ślady nagości. Jego modelki, choć z upodobaniem krępowały sobie ręce i nogi, zawsze ubrane były w bieliznę, pończochy i gorsety. Podobno zakładały nawet dwie pary majtek, by na zdjęciu nie było widać ani jednego włosa łonowego. Twórcą komiksowego fetyszu był również John Willie. Zasłynął jako twórca komiksów Sweet Gwendoline, The Escape Artist oraz The Missing Princess – prawa do ich rozpowszechniania odsprzedał Klawowi. Ten jednak często odrzucał rysunki komisarza – były dla niego zbyt drastyczne. Nic dziwnego, Willie realizował na ilustracjach nawet najbardziej skrajne fantazje. Jego modelki miały wyraźne ślady na ciele od uderzeń pejczem, rysował także kobiety niepełnosprawne - choć piękne, eleganckie i zmysłowe, były pozbawione na przykład… jednej nogi. Willie przyjmował zlecenia od nawet najbardziej wybrednych fanów BDSM – większość z nich oczywiście nigdy nie została opublikowana.